AND THE WINNER IS... NOT THE WINNER!

Poëzieprijzen? Héél leuk om te winnen!! Want het streelt je ego en het doet je hoofd denken, ik ben toch maar mooi nummer 1! Je mag ook naar het velours van de VRT, naar de planken van een schouwburg in Brugge, Antwerpen en wat nog meer, waar je de stilte mag gaan rapen voor het applaus van veel. Ook mag je dat kleine geluk gaan signeren op een jaarlijks boeke...

nfeest min of meer, waar lezers jouw schriftje kopen en begrijpen, zodat je schrijft: ‘ voor Linda, zeer genegen.’ En dat is dan hoe een schrijver zijn woorden mag weggeven, zoals ik zei, allemaal héél leuk!
Alleen is het zo dat het schavot van de winnaar nauwelijks boven het woord relevantie uitsteekt. Het is hoe de Dikke Van Dale het zegt over gewicht, betekenis. Want neem nu dit. Dien ik onder het vriendelijke sommeren toch wat gedichten in voor de Turing-Nationale-Gedichtenwedstrijd. Een wedstrijd met 10.000! u leest het goed, deelnemende gedichten. Krijg ik zo een vriendelijk briefje weer waarin staat: ‘Proficiat Meneer, u bent met 2 gedichten geselecteerd voor de volgende ronde.’ Moet u weten, de volgende ronde behelst nog altijd zo’n 1000 gedichten. Nog een paar ronden te gaan dus... Dacht ik: ‘what the F…!’ 2 gedichten geselecteerd van de 8 ingediende versjes? Was de rest dan van de prul? Niet goed genoeg in de ogen van die plaatselijke politie? En wat nog meer van de vraag is: waarom heb ik iets van mezelf weggegeven wat mij nu bitter stemt? Neen, erg te begrijpen is zo’n selectie niet en daar komt dan het woord relevantie om de hoek piepen en wel hierom. Het is namelijk zo dat mijn 8 ingestuurde gedichten in de loop van 2013 zullen gepubliceerd worden in verschillende toonaangevende poëzietijdschriften in Vlaanderen en Nederland. Ik kreeg daarvan al de leuke bevestiging. Waar ligt dan de oordeelkundige scherprechter van wat wel en wat niet, als die gedichten in zo’n wedstrijd of prijs niet eens goed genoeg blijken om deel uit te maken van de laatste 1000 geselecteerde gedichten? De plotsheid van die belachelijkheid!!! Daar ben je even niet goed af! Dit terwijl deze gedichten toch maar mooi de komende maanden de bladspiegel zullen halen in een land of twee. Mocht het niet zo triest gesteld zijn met de poëziekritiek, ik zou nu écht onhebbelijk lachen of winden laten uit een onverschillig gat! Want wie zit daar aan het hoofd van de tafels, aan de beslissing van een hakbijl in de woorden. Wie woont daar teveel in zijn eigen gelijk, in de priester die het gedicht wegzet naar prullenmand en kater. Ik zou ze wel eens willen ontmoeten de zeveraars, de Pontius Pilatussen die zich kennelijk nooit vergissen in wat ze toelaten. Ach en nog eens ach…
Dat mijn gedachten uitgaan naar het trapje waarop de pas genomineerden van de Herman de Coninckprijs staan, krijgt van mij een hoogte minder. Prijzen winnen? Ik won er al een paar, ook de bovengenoemde Herman de Coninckprijs, en al was het maar voor het debuut, veel beter kun je in de letteren niet komen. Ook nog goed als motivatie en een bundel later, dat wel. Maar wat ik bij deze weet is toch maar dit: een prijs of een selectie win je als een jury het wil en niet dat dat dan hoofdzakelijk gaat over kwaliteit, neen, het gaat er zelfs steeds minder over. Maar goed zeg, wat ben ik blij met die 2 gekozen gedichten! Nog 1000 te gaan! Allez!!!