woensdag 14 april 2010

DEATH VALLEY

Dat aan kop van je dag een hoofd staat dat alles binnenlaat. Tot je steeds maar voller, zonder dat je nog leeg raakt. Dat je beseft het is een drama dat er niets nog te wissen valt. Zodat netvliesschade, kamergekte of een spiegel je dit laat zien. En het ergste van al: wij bezitten geen deleteknop, je wordt in zwaarte omgezet voor later.
En of zoiets aan de schouders hangt. Mannetje verte met in zijn krom geen ruimte meer, geen plaats om nog andere dingen voor het eerst te zien, te smaken, verwondering over uit te roepen. In knik met de vraag wat houdt ons aan het instinct, alles te willen opslaan met de gewoonte aan alles gewoon te raken. Als niet meer in staat te zijn iets kwijt te raken, te laten voor wat het is. Om weer onbevangen te kunnen beginnen aan een nieuw hoofd, aan nieuwe tijden van een eerste keer. Je wilt wel, maar niet dat het lukt. Je went aan alles tot je er moe van wordt en ouder dan je denkt. Je bent over halverwege al met voeten aan dat je tijd krimpt, zonder dat je iets achterna kan hollen of weer bij zijn begin kan vatten. Lopen als het verlangen naar iets nieuws maar dat weer het oude bekende zal bevatten. Fata morgana. Je gaat bedrogen slapen.
Vraag : waar zoek ik de wereld af? Waar is er een stilte die mijn archief leger maakt? Waar ligt de afstand van zien die mij opruimt tot waar ik weer verder kan? Waar ligt duizendmaal de tijd waar ik weer in kan?
Stof tot nadenken. Death Valley. Ook nog het verlangen naar wind als het soortelijk gewicht van leeg.
Maar je ogen. Ze blijven zien wat al gezien is. Als niets nieuws onder de zon. Als een dagelijks leven. Je vindt niet de knop om je af te zetten.
Als ik de mensen zie, alsof we allemaal klem zitten in hetzelfde hoofd. En daarna weer verder, weer iets zwaarder dan voorheen en ’s morgens weer die hypnose van het normale. Je gaat wel weg maar je neemt geen afstand en hoe zonde het is voor onze tijd. Zo dat we aannemen het is voor veel te laat in een choreografie van wat moet zijn. Mag je denken: zelfs in onze dromen lopen we gelijk. Gebogen.
Onder de loerhoek van het uur is er geen ontsnappen.


GJB

Geen opmerkingen:

Een reactie posten