Moby

Als het station hen heeft uitgespuwd als een vaart volk, kunnen ze blindelings naar huis. Massa van zij die weten waar naartoe, omdat ze dit bijna dagelijks doen. Schimmen die zich haasten tegen het uur om zich terug aan thuis te geven. In de rook van de winter, je kan hen volgen op weg naar waar zij zich behaaglijk voelen. En uitgerekend op een vrijdag nog wat sneller, omdat daar het weekend lonkt. De bijna looppas over een graad onder nul. Maar niet dat je van sneeuw vreest: zij gaan vallen.
Anderen, die met de voeten nergens geraken, zijn in staat tot geduld en wachten. Hopend dat de bus, dat de auto hen oppikt. Is daar manlief, volgt de kus, rijden zij zichzelf weer tegemoet naar een huis achter slot.
Nog anderen, alleen met zichzelf, verlichten stilstaan met muziek. Hun hoofd, dat het op en neer moet gaan, heeft Moby hen aangeleerd. En zo de buurt, zo de drukte van een kom vol lawaai, zo de neon van de beat. Ingeduffelde dagen met allemaal dezelfde koppen. Je kan denken: de terreur van de dagen met hen op loop en dat stilte in deze tijd geen kans maakt de straat over te steken.
En bij de ochtend hetzelfde, zij het omgekeerd. Begint aan de ingang het uur dat hen slikt, de trein rond hun nek, de overbelichting van hun lot. En vertraging een drama. Ook nog het vloeken dat vijf minuten iets is dat lang duurt. En als de trein binnenloopt van hun bestemming gaan zij de grens over van moeten gaan werken.
Soms, als je stil staat bij wat je ziet, ze houden dat al jaren vol, is daar het besef dat wij gevangen zitten in ons. Niet eens bij machte niet op te staan, doen wij de schoenen aan om te lopen in alle dagen die hetzelfde zijn. Robots. Dus niet dat er verandering komt.
Op het perron buigen wij het hoofd voor de tirannie van gaan en komen. De aflossing van onszelf: spoedig als een massale evacuatie naar Brussel of Gent en dat steeds terug. En al ligt het buiten wit, wij zitten niet in een sprookje omdat alles nu eenmaal zó moet. Als kamers door de vrieskou ochtend, nooit kunnen we een streep trekken onder de bliksem van onze plicht.

GJB