KAPOTTE JURK

Wij kunnen het horen in haar kraken, in haar rokerige ruimte van zichzelf.Wij kunnen haar zien als de pijn van een jong lijf, als een leven van een pijl in het niet. Wij kunnen haar vinden in het onderland van haar stem, in de prikkeldraad van haar spuit. Dit voor de brandstof van haar schreeuw, voor het hart waarin de nacht een vriend is. Amy, frontvrouw van verval en rafelige huid, met heroïne als kapotte jurk. Eens de verslaving komt, lokken zware ogen je binnen in panden van eenzaamheid. De aanblik: op een oude ziel ligt angeldust als ondergang. Ik zou ze niet willen tellen de dagen dat zij haar bloedbaan vult met de risicoleeftijd 27 en dit met de groeten aan Janis, Jim en een Billie Holiday op speed. Geschiedenis als kerkhof, waar zelfs helden stilte en steen worden van hun eigen dood. Onherroepelijkheid. Want graven lonken het diepst naar zij die zich opbranden aan het vuur van hun heilige zijn. Je kan denken: zelfdestructie als het enige medicijn voor een bestaan dat te veel wordt. Wat vreet aan kas en rib een demon, een angstdroom voor het aangetaste talent. Rond de ingevallen huizen van haar roem staan mensen die haar willen helpen, maar wie ondergesneeuwd ligt van de witte hel blijft doof in bed. Wat rest: een achterkamer als laatste echo. Ik hoop dat zij alsnog gezond raakt door een lied en lief, maar de tijd wil dat zij enkel nog het nieuws haalt als bijbelse proportie van zelfvernietiging. Als een lijkenveld dat roept op een meisje dat verloren liep. From rehab tot rehab, met straks de tatoeage van vel over been. Misschien gaf ze te veel toe aan de moeder van alle publiek, die een cultstatus van bloed en verwonding toestaat aan de narren en de spotlights van een podium. Handgeklap uit duizend fans, tot ze niet meer terugkon. De haveloze ontluistering van Belgrado, het teken van de afgelaste tour. Haar manager sprak nadien van een ‘jarenlange’ verbanning naar woud en verse lucht. Bezinning in een kasteel van gedempt licht kan ook. En toch, als ik haar hoor zingen zou ik willen dat de kunstgreep van haar romantiek mij zacht gevangen blijft houden, dat haar blues nog een album op de been blijft. Maar ik vrees voor de naald die ieder vlees kreupel maakt.


GJB