Joy Division

Als het wit is gaan we naar buiten om te zien hoe alles verzacht is door kleur en het is stil.Daarvan nemen wij dan een foto omdat foto’s de ongesproken woorden zijn van wat er achter schuilt: eerst angst, dan dood, tenslotte verdwijnen. Wij leggen vast en waar we grondeloos van doordrongen zijn.
Voetstappen brengen ons mee, tekenen scherp af waar we ons op verlaten. Afdrukken.
Het is de mooiste sneeuw van vandaag en een zondag om daar mee om te gaan.
De laag van wat schittert. Wij kiezen liever dat dan het echte leven.Iemand staat naar de einder te staren, maar begrijpt niet de reis die hij ooit moet maken. In heel het land ligt februari als dat bewijs, als de gedempte dingen die zich niet laten vatten.
Wie door de lens kijkt probeert verte op afstand te houden, want hij is verlegen en bang om naakt te zijn en markeert wat op datum en uur zal eindigen. Hij doet dat omdat hij weet dat het straks onverwacht zal komen. En dan?
Maar nog nu wil hij geen beperkingen kennen, geen liggen van overmacht, geen gekrompen oog voor zijn grens, geen lied dat stopt bij Joy Division. Hij wil vooral nog vrij zijn om te bezweren wat niet te bezweren valt, zeker nog niet de laatste foto maken die het einde van zijn dromen zou zijn. Omdat hij nooit zal weten wat aan de grond ligt van zijn stoppen, stapt hij verder om de wereld traag te maken.
Niet voortdoen aan wat ten einde loopt.
Als hij de afslag maakt blijft hij moeite doen om aan de hand van zijn eigen kant te blijven.Ontwijken, nog niet in de werkelijkheid vallen.
Het is dan dat hij gaat vergeten bij warm en haard. De winter op tafel, Irish Coffee. En later de luchtbel door zijn moedertaal.



GJB