vrijdag 27 november 2009

Miranda Sex Garden

Ze zijn maar met zijn drieën maar spelen met alle basisemoties die we rijk zijn. Met geluk, liefde en verdriet zingen zij liederen uit een land dat alleen maar in verbeelding bestaat. Zij hebben jonge meisjes aan en zijn The Virgin suicides van hun muziek. Iemand die op Angelo Badelamenti lijkt is fan en hangt aan het rode velours van hun stemmen. Met een verdwijntruc voor lichaam en geest spelen ze een avond in Brussel. Er is veel volk om vreemd te zwijgen, om enkel te vermoeden waar zij over gaan: het soort melancholie waar David Lynch zijn films van maakt. Of nog: elfjes met de magie van het ongrijpbare.
Hun botanische tuin.
Ze komen uit de nacht met het aroma van dauw op eerste bloemen. Een piano helemaal, al blijven zij aan de folk van hun bewegen hangen om te hemelen, dan weer te gaan liggen. Het kippenvel dat op de nek gaat staan: ik vermoed dat zij na middernacht Tim Burton aan de lijn hebben om in zijn fantasie te mogen slapen. Je weet wel, in zo’n bed waar het raam openstaat op een nachtelijk wandelen over water. Soms kruipen ze achter hun lied met het talent van inhouden en werpen mildheid af in de gedachte dat zij daar voor eeuwig staan. Weer zingen.
Wat ijs is, smelt als een laagje. Zo hangt Brussel in een Victoriaanse nacht, maar niemand die verkleumt. Alsof het hen te doen is om hen aan te raken in hun zwevend bestaan, draaien zij in wit waarin erotiek glanst. Zij geven arm en huid, aai en onschuld. Ook nog is genade in hun ogen iets van een grotere wereld dan van nu en vandaag.
Mooi onder het mysterie.
Niet dat de mooiste zang hen eenzaam is, maar als buitenstaander sta je voor het podium te kijken of je hen helemáál kan zien onder een geheim van licht.
De ziel van mist.
Zij zijn het landschap dat wij niet kennen maar zeker meevoert.
Langs die vreemde schoonheid dus. Langs die handen die aan kleuren en geuren tasten van een wereld dat op sterven na dood ligt. Herfstneerslag, alsof dit seizoen om hun natuurlijke liefde gaat.
Wat je dan bijna kan weten: zij slagen in hun nek om te zien dat er géén deprimerend deken boven het hoofd hangt.



GJB

Geen opmerkingen:

Een reactie posten