vrijdag 6 november 2009

Provence

Dit wordt ons door de natuur gezegd: in hun oude rust weten ook zij niet wat hen overkomt. Als in een soort geluk dat de tijd van het jaar hen over het hoofd ziet. Ook met het gefluister dat de aarde nog even bovengronds blijft wonen. Nog in blad, nog tot de zomer ook september heeft veroverd. Bomen. In het kalenderjaar van nu vangen zij nog steeds de temperatuur waar zij van dromen. Je zou haast geloven: in de Provence staan ze er niet beter voor. Alsof ze het écht treffen met het licht dat zonder herfst kan, willen ze nog steeds op de foto met een grijpen naar de zon. Ook jongste, die met groen achter de oren en op naar onbeweeglijkheid, nemen verlof van hun eigen leven. Zo wil ik ook boom zijn denk ik dan, als het vooral te doen is rond eeuwigheid, rond langzaamheid waar je niet sterft. Je kan ook horen: over hun naakte oefening in december zegt niemand al iets. Dat je op weg naar huis daar poëzie in ziet, aan de kant van de weg staan ze aan de kant van jezelf. Schrijf gerust: een landschap bewaart zijn ziel in mensen die langskomen. Maar al putten ze zich uit in die weelde, in die woorden en melodie van dichter en componist, je weet schaarste komt met de veeg van morgen. Met het noorden aan de wind, met het eindigen straks tussen sneeuw en donker, met de twijfel tussen mist en geloof. Alsof ze dan niet meer kunnen zijn dan verloren dromen.



GJB

Geen opmerkingen:

Een reactie posten