Talking Heads

Ik hou niet van mensen die te veel praten in de ochtend. Nooit wat gehad met wat ik noem zij spreken een mond te vroeg voor de tijd van de dag. Ik heb er dan ook geen goed oog in als iemand zo komt zitten, denk een bank vol in de trein, die door het verse licht rijdt en dan direct gebral maar vooral naast mij en dat het niet meer stopt, terwijl een ochtend alles van doen heeft met kalm en traag beginnen. Gisteren was er niets op tv maar zij zeggen van wel en vandaag het weer, het praten om te praten, alsof dat allemaal moet in een halfuur richting Brussel, terwijl je nog emotioneel in de nacht vertoeft. Talking heads. En hoe zij bruusk het eerste nieuws binnenvallen. Vraag ik mij af: zitten wij al zo ver door ons hoofd, dat stilte het niet meer aankan een wagon te zijn voor de duur van een krant, een boek, een slapende hoek mag natuurlijk ook of aan het raam de eerste dagdroom? Als het soort rust dat wij niet meer kennen omdat over alles getaterd moet. Je ziet Dag Allemaal. Die voor mij verdenk ik ervan al babbelziek te zijn nog voor ze opstaat. Nam ze haar wekker mee en loopt dan hier verder af, al weet ze niet naar waar, nooit geweten, samen met anderen, stuiteren zij bijna als het spoor de wissel raakt. Weten zij veel dat zwijgen hen beter zou staan, in ieder geval niet vreemder dan zij die het hen zou willen zeggen. Ook lichaamstaal is zuchtbaar.Moet je mij zien denken, ik zit hier iedere ochtend te veel maar ik kan niet anders van dagelijkse plicht en voor een tijd tussen die, die nooit zwijgen en of zoiets dan kan, mij daarvan afsluiten zonder een woord. Want natuurlijk weet ik het, wij zijn altijd wel iets. Maar een pratend hoofd, omdat zij vindt ik kan niet snel genoeg bestaan vandaag, neen. Geef maar de slapers, de lezers, zij die rustig waken over de kreukbare omslag van vroeg naar dag.




GJB