vrijdag 6 november 2009

Vasthouden

Zij zit met haar boek buiten de tijd en in een andere wereld dan waar zij zelf zit. Alsof ze zich graag onvindbaar maakt voor de anderen heeft ze zich teruggetrokken in een pauze van zalig vertoeven. Er is zon gemoeid met haar lezende schaduw die steeds langer wordt van een middag op vakantie. Als iemand die heel erg is waar ze is draagt ze haar afwezigheid met een droomgezicht. Ze is daar zo goed in dat het voor even lijkt dat de dag ook traag, niet snel hoeft te gaan van een bladzijde, van bladzijden om. Maar misschien wil ze gewoon zeggen dat geluk iets is waarvoor je moet gaan zitten. Over de dood wil ze het niet hebben, zij is zoet van haar leeftijd dat nog geen sterven duldt. Tot ver in de omgeving hangt niets van haar af, zolang ze leest ligt de zee aan haar voeten als eeuwigheid, als leunen achterover, als benen gebogen naar de warmtegraad. Haar hele vrouw als lichaamstaal. Ook nog: de lichte bries van haar stilte. Ik weet niet wat zij leest maar vraag het mij minstens af. Denk ik: nieuwsgierigheid voltrekt zich altijd een beetje op afstand. Achter haar zonnebril kruipt het oog van mijn verbeelding, ik wil zien waar haar woorden het over hebben. Ik schat dat haar dag op papier over liefde gaat, of toch over een huid dat warm of straks misschien zacht vuur vat. Dat het licht valt op haar, dat zij en af en toe opkijkt, dat wil zeggen voor even, van de zin van haar bestaan. Aan het einde van de zomer wil ik niet aan haar voorbij omdat ik graag de tijd wil vasthouden, omdat ik de dag in haar handen zie liggen van alle andere dagen. Dagen die mij straks weer zullen ontglippen.




GJB

Geen opmerkingen:

Een reactie posten